Ευρωπαϊκή παραζάλη και Ελληνική αμηχανία

Του Γεωργίου Παπασίμου
Δικηγόρου 

Η πλήρης μεταστροφή των ΗΠΑ, εν σχέσει με το επί 80 έτη ισχύον στρατηγικό δόγμα, περί παροχής αμυντικής ομπρέλας αυτών στην Ευρώπη μέσω του ΝΑΤΟ και σε συνδυασμό με τον ήδη αρξάμενο εμπορικό πόλεμο από την κυβέρνηση Trump έχει προκαλέσει πραγματικό σοκ και σεισμό στην Ευρώπη. Αυτή όμως, η πιθανή αλλαγή προσανατολισμού των ΗΠΑ, που αγωνίζονται να διατηρήσουν την πρωτοκαθεδρία έναντι της Κίνας, στον νέο υπό διαμόρφωση πολυπολικό κόσμο, είχε εγκαίρως επισημανθεί από διάφορους αναλυτές και διανοητές, με κορυφαίους τον Ιμάνουελ Βάλερσταϊν και τον Τζιοβάνι Αρίγκι που με τη θεωρία των κοσμοσυστημάτων (World System Theory), ανέδειξαν τις κυκλικές κρίσεις των πλανητικών ηγεμονιών και τις τρομακτικές αντιθέσεις, εντάσεις και πολέμους, που παρατηρούνται κατά την περίοδο του «φθινοπώρου» των ηγεμονιών αυτών, όπως εν προκειμένω των ΗΠΑ εδώ και τρεις δεκαετίες.

Παρόλα αυτά, οι παραλυτικές ευρωπαϊκές ηγεσίες αντί να δράσουν συστηματικά και έγκαιρα απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα, προτίμησαν τον ρόλο της στρουθοκαμήλου, σφυρίζοντας αδιάφορα. Σήμερα όλοι αυτοί «θρηνούν» και εμφανίζονται έκπληκτοι, είναι δε έτοιμοι να υποπέσουν σε νέα σοβαρά λάθη στρατηγικής, που θα τινάξουν για πάντα στον αέρα την Ε.Ε. Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει για το θέμα αυτό, στον βασικό υπαίτιο της παραλυτικής ευρωπαϊκής συμπεριφοράς, που ήταν ο γερμανικός, οικονομικός εθνικισμός, που γιγαντώθηκε μετά την ενοποίηση της Γερμανίας και κατέπνιξε με την σκληρή, δημοσιονομική και μονεταριστική οικονομική πολιτική, την Ε.Ε. Έτσι κατά την μεγάλη καπιταλιστική κρίση του 2008, αντί να γίνει αυτή ευκαιρία και παράδειγμα αλλαγής του υποδείγματος, επιχειρήθηκε μέσω της κρίσης χρέους η μετατροπή ευρωπαϊκών χωρών σε ιδιότυπες «αποικίες χρέους», με προεξέχουσα την χώρα μας.

Βέβαια τα επίχειρα, αυτής της αδιέξοδης και καταστροφικής πολιτικής, τα βιώνει σήμερα η γερμανική κοινωνία και οικονομία, αφού το πλεονασματικό, εξαγωγικό μοντέλο της έχει καταρρεύσει, οι δε ανάγκες επαναεξοπλισμού της, οδηγούν τη νέα ηγεσία υπό τον Φρίντριχ Μερτς ακόμη και στη συνταγματική αναθεώρηση για αλλαγή του «φρένου χρέους», το οποίο μέχρι τώρα ήταν το «ιερό δισκοπότηρο» των Βρυξελλών. Όλες αυτές, όμως, οι ενέργειες γίνονται σε πολύ δυσχερείς συνθήκες από τις ευρωπαϊκές ηγεσίες που δείχνουν πάρα πολύ μικρές και ελλιπείς εν σχέσει με τις πραγματικές ανάγκες και τις προκλήσεις της ιστορίας, που απαιτεί τη μετατροπή της Ευρώπης από ένα κατακερματισμένο μηχανισμό σε ισχυρό γεωπολιτικό πόλο, κάτι που προϋποθέτει σοβαρή, ενιαία εξωτερική πολιτική και την αμυντική αυτονομία. Έναντι αυτού του προτάγματος για παράδειγμα, το πολυδιαφημισμένο ως φιλόδοξο σχέδιο επαναεξοπλισμού της Ευρώπης (Re Arm Europe) ύψους 800 δις ευρώ, που ανακοίνωσε η πρόεδρος της ευρωπαϊκής επιτροπής, Ούρσουλα Φον ντε Λάιεν, και έγινε αποδεκτό από την σύνοδο κορυφής, έχει πολλά τρωτά και πολλές ανοιχτές τρύπες, κινούμενο κατά βάση στη μέχρι τώρα γερμανική, δημοσιονομική λογική, η οποία έχει μεταγγιστεί στα ευρωπαϊκά όργανα, ακόμα και τώρα που η νέα γερμανική ηγεσία διακηρύσσει, ότι θα την ανατρέψει πλήρως!!! Και αυτό γιατί, το μεν ποσό των 650 δις ευρώ προβλέπει ότι θα προέλθει από τους εθνικούς προϋπολογισμούς των κρατών-μελών, τη στιγμή που πολλές χώρες βρίσκονται αντιμέτωπες με έντονα κοινωνικά προβλήματα, παραμονεύοντας ο ακροδεξιός εφιάλτης, το δε ποσό των 150 δις ευρώ θα προέλθει από δανεισμό της Ε.Ε. προκειμένου μέσω αυτού να πληρωθεί το κόστος των εξοπλισμών, όταν πολλές χώρες ήδη αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα δημοσίου χρέους.

Συμπερασματικά, οι μέχρι τώρα διακηρυγμένες πολιτικές και κινήσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο για την κοινή άμυνα και την κοινή αμυντική βιομηχανία, δημιουργούν τεράστια ερωτηματικά και ανησυχίες για το μέλλον της Ευρώπης. Για την Ελλάδα όμως, η οποία είναι στην κυριολεξία απούσα από αυτές τις εξελίξεις, υπάρχει επιπλέον αυτών και ο τεράστιος κίνδυνος της «εισβολής της Τουρκίας» στην υπό διαμόρφωση αμυντική αρχιτεκτονική της Ευρώπης, η οποία έχοντας ως «manager» τη Μεγάλη Βρετανία και έχοντας δομήσει μία σοβαρή, αμυντική βιομηχανία, φλερτάρει στο να αποτελέσει έναν από τους βασικούς πυλώνες του νέου αμυντικού βραχίονα της Ευρώπης, ειδικά στο κρίσιμο Ουκρανικό ζήτημα. Μάλιστα εάν υπάρξει εκεχειρία στην Ουκρανία και απαιτηθούν να σταλούν ειρηνευτικές δυνάμεις σε αυτήν, όπου η Τουρκία είναι πρόθυμη να αποστείλει χιλιάδες στρατιώτες, που μάλιστα είναι αποδεκτοί και από την Ουκρανία και από τη Ρωσία, αυτό είναι βέβαιο, ότι θα αναβαθμίσει περαιτέρω τον περιφερειακό ρόλο της γείτονος, τόσο εντός της Ευρώπης, όπου ήδη ο νέος πρόεδρος του ΝΑΤΟ ζητά δημόσια να υπάρξει ενίσχυση των σχέσεων των ευρωπαϊκών χωρών με την Τουρκία, όσο και στις ΗΠΑ, αφού μια τέτοια προοπτική θα βοηθήσει στην υλοποίηση του σχεδίου Trump. Απέναντι σε αυτόν τον μείζονα κίνδυνο, να δημιουργηθεί, δηλαδή εφαπτόμενος κύκλος αμυντικής προστασίας της Ευρώπης, από τους προθύμους για το Ουκρανικό, που θα λαμβάνει αποφάσεις, εκτός των οργάνων της Ε.Ε. με συνέπεια την κατακρήμνιση και τη διάλυση του οποιουδήποτε συγκριτικού πλεονεκτήματος του ελληνισμού στην ευρύτερη περιοχή, η κυβέρνηση της Ν.Δ. βρίσκεται σε πλήρη αμηχανία και αφωνία, έχοντας περί αυτού δραματική, ιστορική ευθύνη. Σε αυτό δυστυχώς το κρίσιμο ζήτημα συνεπικουρείται και από την πλειοψηφία του υπόλοιπου πολιτικού προσωπικού, που «περί άλλων τυρβάζει».

The post Ευρωπαϊκή παραζάλη και Ελληνική αμηχανία appeared first on TrikalaNews.