Η Ελλάδα στην πρωτιά του εργασιακού Μεσαίωνα

Η Ελλάδα τα κατάφερε ξανά. Εκεί που οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δοκιμάζουν την 4ήμερη εργασία και την ισορροπία ζωής-δουλειάς, εμείς γίναμε οι πρωταθλητές της 13ωρης βάρδιας. Όχι σε κάποιο εργοστάσιο της Ασίας ούτε σε μια μπανανοχώρα της δεκαετίας του ’60, αλλά στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το Politico, το Reuters, το BBC, η Le Monde, μέχρι και μέσα ενημέρωσης σε Σρι Λάνκα και Ζιμπάμπουε έγραψαν για την ελληνική πρωτιά. Όχι για κάποιο τεχνολογικό άλμα ή για κοινωνικό επίτευγμα, αλλά για το ότι γυρίσαμε τον χρόνο πίσω έναν αιώνα. Ένα «success story» ανάποδο, που μας εκθέτει διεθνώς σαν χώρα-παράδειγμα προς αποφυγή.

Στην Ελλάδα του 2025 ο εργαζόμενος δεν είναι πολίτης με δικαιώματα· είναι μπαταρία που φορτίζει για να ξαναδουλέψει 13 ώρες. Η κυβέρνηση πανηγυρίζει ότι «προσαρμοζόμαστε στις ανάγκες της αγοράς», την ώρα που όλοι γνωρίζουμε πως η «συναίνεση» του εργαζόμενου είναι κενό γράμμα μέσα σε μια αγορά με ανασφάλεια και μισθούς πείνας.

Η εικόνα που ταξιδεύει σήμερα στον κόσμο είναι σκληρή, μια χώρα που αντί να αποτελεί πηγή έμπνευσης για δημοκρατία και δικαιώματα, γίνεται η πρώτη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα του εργασιακού Μεσαίωνα. Ένα μοντέλο «σύγχρονου κάτεργου» που προκαλεί ειρωνικά γέλια στο εξωτερικό και βαθιά ανησυχία στο εσωτερικό.

Η Ελλάδα γράφει ιστορία ξανά. Όχι εκείνη που θα θέλαμε, αλλά μια ιστορία που μας κατατάσσει πρώτους σε κάτι που καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν τόλμησε, στη θεσμοθέτηση της 13ωρης εργασίας.