Ευχαριστούμε για το ξύπνημα κ. Τραμπ

Λίγες εβδομάδες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών σχεδόν έχει ανατρέψει πλήρως το οικοδόμημα γεωπολιτικής και συμμαχιών 80 ετών μεταξύ Ευρώπης και ΗΠΑ. Βασικοί συνεργάτες του ομιλούν ανοικτά περί αποχώρησης των ΗΠΑ από το ΝΑΤΟ και τα Ηνωμένα Έθνη, ο ίδιος διαλέγεται με τον πρόεδρο της Ρωσίας Β. Πούτιν, κατασυκοφαντεί την Ευρωπαϊκή Ένωση λέγοντας ο αθεόφοβος οτι δημιουργήθηκε για να…βλάψει την Αμερική(!) και -το σπουδαιότερο-δηλώνει οτι στο εξής η Ευρώπη θα πρέπει να φροντίσει η ίδια για την ασφάλειά της. Επιπροσθέτως, εποφθαλμιά Γροιλανδία και Διώρυγα Παναμά και στοχεύει στην ένταξη του Καναδά στις Πολιτείες. Ανερυθρίαστα και αναιδώς εκφράζει την επιθυμία του να πληρώνει όλος ο κόσμος την Αμερική και να επενδύει σ’αυτήν και να πλουτίζει αυτήν σε ένα παραλήρημα ναρκισσισμού και επίδειξης ισχύος, πράγμα που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό.

      Θα έλεγε κάποιος οτι ο Λευκός Οίκος έχει μεταβληθεί σε άσυλο τρελών και οτι μόλις περάσει η θητεία αυτής της διοίκησης η Αμερική θα επανέλθει στα λογικά της και ο κόσμος στην παλιά ισορροπία του. Είναι όμως έτσι; Για να απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό θα πρέπει να γνωρίζουμε αν οι απόψεις και οι στόχοι του Τραμπ αντιστοιχούν στις επιδιώξεις της πλειοψηφίας του αμερικανικού λαού. Εάν οι λόγοι που οδήγησαν τον αμερικανικό λαό να ψηφίσει Τραμπ είναι καθαρά εσωτερικής διαχείρισης και οικονομικής πολιτικής και οι Αμερικανοί δεν έχουν κατά νουν την καταστροφή του οικοδομήματος των σχέσεων Αμερικής Ευρώπης από το 1945 και μετά, έχει καλώς. Μπόρα είναι, θα περάσει. Εάν όμως το ρήγμα είναι βαθύτερο και όντως οι Αμερικανοί έχουν περάσει σε μια λογική απομονωτισμού, αδιαφορίας για την διεθνή τάξη, διάρρηξης παλιών συμμαχιών και διεκδίκησης ευρωπαϊκών εδαφών (Γροιλανδία), τότε τα πράγματα είναι σοβαρά και το ζήτημα αλλάζει. Με άλλα λόγια, αν το αμερικανικό πολιτικό-οικονομικό σύστημα συνολικά και σε σύμπνοια με τις διαθέσεις του λαού αποφάσισε οτι το οικοδόμημα των 80 ετών από την λήξη του Β’ Παγκ. Πολέμου δεν τους συμφέρει πλέον, τότε η Ενωμένη Ευρώπη οφείλει να το πάρει απόφαση οτι αυτό έληξε και οτι πρέπει να πάρει και αυτή τις αποφάσεις της. Αυτό λέγεται ξύπνημα.

      Είναι αλήθεια οτι η ευδαίμων Ευρώπη είχε περιπέσει σε λήθαργο μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου το 1991. Το πετρέλαιο και φυσικό αέριο έρεε άφθονο από την Ρωσία που χρειαζόταν επειγόντως κεφάλαια για την αναδιοργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας της, η Κίνα είχε καταστεί το βιομηχανικό εργαστήριο της Ευρώπης, πράγμα για το οποίο χτυπάμε τώρα τα κεφάλια μας λόγω της ευρωπαϊκής αποβιομηχανοποίησης και η Αμερική είχε αναλάβει την ασφάλειά μας με δικά της έξοδα. Αλήθεια, πόσο θα άντεχε όλο αυτό στον χρόνο; Κάποια στιγμή η Ρωσία, ενισχυμένη αφού πέρασε το οδυνηρό σοκ της φοβερής δεκαετίας ’90 άρχισε να αφαιρεί εδάφη από την Γεωργία και Ουκρανία και ως αποκορύφωμα εισέβαλε στην τελευταία το 2022. Ίσως το πιο τρομερό πράγμα που ακούστηκε ήταν η δήλωση του στενού συνεργάτη του Πούτιν, Μεντβέντεφ, οτι με την εισβολή στην Ουκρανία η Ρωσία πέρασε οριστικά τον Ρουβίκωνα, η Ρωσία πέρασε σε μια άλλη ιστορική φάση και οτι από τώρα και στο εξής τίποτε δεν θα είναι το ίδιο σε σχέση με την Ευρώπη, εννοώντας τι; Μήπως οτι κάποιες χώρες της παλιάς Ρωσικής Αυτοκρατορίας θα πρέπει να επανέλθουν σ’αυτήν, όπως π.χ. τα βαλτικά κράτη; Ευχαριστούμε και σας για το ξύπνημα κ. Μεντβέντεφ.

    Κατόπιν αυτών και πολλών άλλων η Ευρώπη μας πρέπει να ξυπνήσει και να λάβει τα μέτρα της. Η Ευρώπη, αφέντρα του κόσμου κάποτε και μητέρα-πατρίδα των λευκών Αμερικανών που δείχνουν οτι ξεχνούν την καταγωγή τους και επιδεικνύουν αχαριστία και αναίδεια απέναντι στην κοιτίδα της καταγωγής και του πολιτισμού τους, οφείλει έστω με βαριά καρδιά, αλλά απαραιτήτως να χαράξει νέο δρόμο. Προς τούτο είναι απαραίτητα-κατά την γνώμη του γράφοντος-τα εξής.

      -Ο πρόεδρος της Ευρ. Επιτροπής ή κάποιος διπλωμάτης κοινής και κατά πλειοψηφίαν αποδοχής να αναλάβει τον ρόλο του υπουργού Εξωτερικών της Ένωσης με τον τίτλο αυτόν. Οι αποφάσεις της εξωτερικής πολιτικής να λαμβάνονται βεβαίως από  το Ευρ. Συμβούλιο αρχηγών κρατών της Ένωσης, πλην όμως η υλοποίηση της εξωτερικής πολιτικής θα γίνεται από τον υπουργό Εξωτερικών και το επιτελείο του με πλήρη ευθύνη. Οι αποφάσεις και οι συντεταγμένες της εξωτερικής πολιτικής στο Συμβούλιο να πραγματοποιούνται κατά πλειοψηφίαν, αποκλειομένης της χρήσης δικαιώματος βέτο από κανέναν. Ο υπόλοιπος κόσμος θα γνωρίζει την εξωτερική πολιτική της Ένωσης ΜΟΝΟΝ από τον αρμόδιο υπουργό.

      -Η Ένωση να αποκτήσει κοινό στρατιωτικό επιτελείο με ευθύνη τον κοινό εξοπλισμό, την κοινή εκπαίδευση και τα σχέδια κινητοποίησης των ευρωπαϊκών στρατών σε περίπτωση κρίσης ή επίθεσης από ξένο κράτος εναντίον ευρωπαϊκού κράτους-μέλους της Ένωσης, η οποία πλέον θα αποτελεί Συμμαχία. Βάσεις του Ευρ. Στρατού πλήρως εξοπλισμένες να αναπτυχθούν στα σύνορα ευρωπαϊκών κρατών που συνορεύουν με την Ρωσία και την Λευκορωσία, όπως η Πολωνία και οι Βαλτικές χώρες και η Ουγγαρία και η Σλοβακία, αν το επιθυμούν. Σε αυτό το ευρωπαϊκό σύστημα ασφάλειας να είναι ευπρόσδεκτη και η Τουρκία, αν το επιθυμεί.

      -Η Γροιλανδία να ανακηρυχθεί σε Έδαφος Ευρωπαϊκής Ένωσης με ανάπτυξη εκεί στρατιωτικών ευρωπαϊκών βάσεων πλήρως εξοπλισμένων. Παράλληλα να διακηρυχθεί οτι η ναυσιπλοϊα πέριξ της Γροιλανδίας είναι για όλους ελεύθερη.

      -Να γίνει σαφές στην Ρωσία οτι πρέπει άμεσα να παύσει το πυρ στην Ουκρανία και να δεχθεί μια δίκαιη ειρήνη. Σε αντίθετη περίπτωση όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά. Ένταξη της Ρωσίας στο ευρωπαϊκό σύστημα ασφάλειας δεν αποκλείεται, όχι όμως πριν την δίκαιη επίλυση του ουκρανικού.

      -Τερματισμός της αποβιομηχάνισης της Ευρώπης. Στο εξής η ευρωπαϊκή τεχνολογία θα μένει στον τόπο της. Κάποια προϊόντα του εξωτερικού θα εισάγονται με δασμούς και κάποια (όπως π.χ. τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα ) δεν θα εισάγονται καθόλου. Αρκετά δώσαμε σε Κινέζους και Αμερικανούς. Ως εδώ.

      Αυτά και άλλα είναι απαραίτητα για την ανάκτηση της τιμής της Ευρώπης, η οποία έχει πέσει ήδη χαμηλά. Ο γράφων αφήνει τις λεπτομέρειες των παραπάνω προτάσεων  στους ειδικότερους αυτού. Τα υπόλοιπα τα αφήνει στην κρίση των αναγνωστών. Οι καιροί πάντως ου μαινετοί εισίν.