Πατριώτες και πατριδοκάπηλοι
Πατριώτης είναι ο πιστός στην πατρίδα του. Είναι αυτός που την έχει ζήσει, την έχει περπατήσει, έχει παίξει τα παιδικά παιχνίδια του σ’αυτήν, έχει μνήμες, φίλους, έχει δουλέψει, έχει χαρεί, έχει ακόμη και πονέσει, αλλά θέλει το καλό της και την προκοπή της. Ο πατριώτης δέχεται τους συμπατριώτες του με τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους, έχει ο ίδιος ελαττώματα και προτερήματα, παρόλα αυτά θέλει την πατρίδα προκομένη και ειρηνική.
Ο πατριώτης δεν μέμφεται ποτέ την πατρίδα για όσες αδικίες έχει υποστεί. Ο πατριώτης δεν υβρίζει ποτέ το κράτος ή την ”κακούργα κοινωνία”. Ο πατριωτισμός είναι πάνω από όλα πίστη. Το παράδειγμα του Σωκράτη που προτίμησε να καταπιεί το κώνειο που του έδωσαν οι συμπατριώτες του αδίκως είναι απείρως προτιμότερο από το παράδειγμα του Αλκιβιάδη που συμμάχησε με τους εχθρούς της πατρίδας του επειδή θεώρησε οτι τον αδικούν οι συμπατριώτες του αφαιρώντας τα δικαιώματά του.
Το θέμα της πατριδοκαπηλείας είναι τελείως διαφορετικό. Ποιόν ονομάζουμε πατριδοκάπηλο; Μα, αυτόν που για να δείξει τον υποτιθέμενο πατριωτισμό του καλλιεργεί την εχθρότητα απέναντι σε άλλους λαούς, κατά προτίμηση γειτονικούς, αναδεικνύοντας εαυτόν …προστάτη της πατρίδας (!!!). Ο πατριδοκάπηλος εφευρίσκει προβλήματα και καταστρέφει λύσεις. Έννοιες όπως φιλία και συνεργασία των λαών είναι άγνωστες ή και εχθρικές για τους πατριδοκάπηλους, προτιμούν την καχυποψία και την εχθρότητα. Το εάν κάνουν αυτό ενσυνείδητα, δηλαδή αν κάνουν απλώς λάθος ή εάν το κάνουν αυτό γνωρίζοντας οτι είναι λάθος είναι δύσκολο να το ανιχνεύσουμε στην σκέψη των πατριδοκάπηλων.
Η βέβαιη κατάληξη όμως είναι οτι οι πατριδοκάπηλοι εκμεταλλεύονται τα πατριωτικά αισθήματα απλών και αδαών (αδαής, ο μη γνωρίζων την αλήθεια), υψώνονται υπεράνω αυτών και τους καθοδηγούν με σκοπό την κατάληψη της εξουσίας από αυτούς τους ίδιους, πράγμα που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί στην καταστροφή του κράτους με ιστορικά παραδείγματα πολλά (ο Χίτλερ είναι το ύψιστο παράδειγμα). Δημαγωγούς τους αποκαλούσαν στην Αρχαία Ελλάδα και είναι αυτοί που ευθύνονται για την καταστροφή του καθεστώτος της άμεσης δημοκρατίας της αρχαίας ελληνικής πόλης-κράτους, εκμεταλλευόμενοι ακριβώς το καθεστώς αυτό που τους έδινε βήμα και την δυνατότητα να παραπλανούν τους αδαείς ή και μικρονοϊκούς συμπολίτες τους.
Ο γράφων παραθέτει το ταπεινό παρόν σημείωμα εν όψει της επίσκεψης την 8 Νοεμ. 2024 στην Ελλάδα του Υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας Χακάν Φιντάν, η οποία έχει ως σκοπό την αναζήτηση κοινού τόπου με την Ελλάδα προς οριστική επίλυση των όποιων διαφορών των δύο χωρών μια και καλή, έξω από τις αστείες και χρονίζουσες…διερευνητικές επαφές που ουδέν απέδωσαν.
Η Ελλάς επί δεκαετίες προτίμησε την επιλογή της σχολής σκέψης κάποιων διπλωματών, του Πέτρου Μολυβιάτη προεξάρχοντος, σύμφωνα με την οποία η μη λύση είναι η καλύτερη λύση. Τουτέστιν, εφόσον σε μια διαπραγμάτευση είναι πιθανόν η Ελλάς να απωλέσει δικαιώματα, τότε είναι προτιμότερο να μην διαπραγματευθεί ποτέ τίποτε, έστω και αν ΟΥΔΕΠΟΤΕ θα ασκήσει πραγματικά αυτά τα δικαιώματα. Η ιστορία των 12 μιλίων θαλασσίου εθνικού χώρου στο Αιγαίο είναι χαρακτηριστική δικαιώματος το οποίο ποτέ δεν θα επιτραπεί στην Ελλάδα να ασκήσει και όχι μόνον από την πλευρά της Τουρκίας, αλλά και από την πλευρά άλλων πολύ ισχυρότερων δυνάμεων και παρόλο που ΟΛΟΙ οι Έλληνες πολιτικοί το ξέρουν, ουδέποτε το είπαν στον ελληνικό λαό γιατί κανείς τους δεν είχε ποτέ το απαραίτητο θάρρος.
Αποτέλεσμα της επιλογής της ”μη λύσης” είναι ένας ατελείωτος καυγάς με την Τουρκία, ένας ατελείωτος κοστοβόρος ανταγωνισμός εξοπλισμών, οι οποίοι εξοπλισμοί όταν ξεπερνώνται τεχνολογικώς πρέπει να αντικαθίστανται προς όφελος κρατών, εταιρειών και πολιτικών τύπου Τζοχατζόπουλου, Παπαντωνίου και άλλων και κυρίως ο φόβος πολλών εχεφρόνων και λογικών πολιτών μήπως αν κάποια στιγμή αυτό ξεφύγει και γίνει πόλεμος με την Τουρκία, αυτή αν πάρει έστω και ένα νησί, ουδέποτε θα το επιστρέψει.
Ποιός εγγυάται την έκβαση ενός πολέμου; Μήπως οι κ.κ. Σαμαράς και Καραμανλής; (Υπόψιν οτι τον πρώτο τον άφησε άφραγκο η Τρόϊκα διότι νόμισε ο τάλας οτι μπορούσε να την κοροϊδέψει και ο δεύτερος απλώς χρεωκόπησε την χώρα. Για τέτοια αξιοσύνη μιλάμε). Οι κύριοι αυτοί, υπέρμαχοι της ”μη λύσης” όπου ευρεθούν και όπου σταθούν καταφέρονται όχι μόνον εναντίον της επίσκεψης Φιντάν, αλλά και εναντίον κάθε διαλόγου με τον γείτονα, προκαταλαμβάνοντας την θέση οτι η Ελλάς θα βγει ούτως ή άλλως χαμένη. Και πως είναι σίγουροι γι’αυτό; Μα, ισχυρίζονται, το Διεθνές Δίκαιο είναι με το μέρος μας. Τότε γιατί δεν άσκησαν τα δικαιώματα που μας δίνει όταν ήταν Πρωθυπουργοί;
Αν κάποιοι νομίζουν οτι η Ελλάς θα κάνει ό’τι θέλει στο Αιγαίο ή και αλλού όταν …διαλυθεί η Τουρκία, απλώς χρειάζονται επειγόντως ζουρλομανδύα. Αν πάλι κάποιοι νομίζουν οτι το Διεθνές Δίκαιο είναι το κρεβάτι του Προκρούστη, ο οποίος έκοβε ό’τι προεξείχε, τότε δεν έχουν ιδέα για την αληθινή φύση και σκοπό του Διεθνούς Δικαίου, το οποίο είναι τόσο ευέλικτο και διαρκώς μεταβαλλόμενο, ώστε ακριβώς για να λειαίνει τις αιχμές στις διακρατικές διαφορές καθιερώθηκε και να ελίσσεται διαρκώς για την διαφύλαξη της ειρήνης και όχι για να παριστάνει τον Προκρούστη, όπως νομίζουν οι Παυλόπουλοι και οι Δένδιες αυτού του τόπου. Αν ήταν διαφορετικά, τότε προς τι υπάρχουν τα διεθνή δικαστήρια που παράγουν συνεχώς νέα νομολογία και ερμηνεία του δικαίου και οι ίδιες οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των κρατών, οι οποίες δημιουργούν πάντα ένα νέο Διεθνές Δίκαιο;
Η παραγνώριση της αλήθειας γεννά την πατριδοκαπηλεία. Ορθώς τους χαρακτήρισε όλους αυτούς τους θλιβερούς ”πατριώτες της φακής” ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Είναι πάντα αυτοί που σε στιγμές καταστροφής που οι ίδιοι προκαλούν, όχι μόνο δεν εκτίθενται σε κινδύνους, αλλά κατηγορούν άλλους για την καταστροφή. Αυτοί δεν φταίνε ποτέ. Στην Μικρασιατική Καταστροφή και στην Τραγωδία της Κύπρου αυτό ακριβώς είδαμε. Τέτοιο θράσος!
Σε αυτή την χώρα που λέγεται Ελλάς πάντοτε οι διαφορές αντιλήψεων στα θέματα εξωτερικής πολιτικής και της διεθνούς θέσης της χώρας επέφεραν Διχασμό και Εμφύλιο Πόλεμο, τον οποίον ο μέγιστος Όμηρος στην Ιλιάδα ονομάζει ”ωκρυόεντα”, δηλαδή φρικιαστικό. Κατόπιν αυτών οφείλουμε ΑΠΑΝΤΕΣ οι πολίτες να εμπιστευόμεθα την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής στην νόμιμη Κυβέρνηση, η οποία, ως έχουσα την τελική ευθύνη, θα έχει και την ανάλογη υπευθυνότητα να λάβει τις ορθές αποφάσεις για το καλό του έθνους.
Οι έχοντες διαφορετική άποψη μπορούν βεβαίως να την εκφέρουν, υπό την απαραίτητη προϋπόθεση οτι η εκφορά του λόγου τους θα είναι ήπια, δεν θα εκφεύγουν κάποιων ανεκτών πλαισίων και ποτέ δεν θα αμφισβητούν την αρμοδιότητα της Κυβέρνησης να λαμβάνει τις αποφάσεις. Εκφορά λόγου διχαστικού δεν γίνεται δεκτή. Επίσης δεν θα εκφεύγουν των πλαισίων λογικής του τύπου ”ήρεμα νερά στο Αιγαίο θα φέρουν φουρτούνες”. Που είδαν τις φουρτούνες οι κύριοι αυτοί; Στην δικαιοσύνη ή στην ειρήνη; Στην συνεργασία και στην φιλία ή στην συνεχή διένεξη που σε τίποτε δεν ωφέλησε την Ελλάδα μισόν αιώνα τώρα; Αρκετά με την αχρείαστη και ανωφελή εχθρότητα. Ας δοκιμάσουμε και έναν άλλον δρόμο. Πως ξέρουμε οτι θα μας βγει σε κακό αν δεν τον δοκιμάσουμε πρώτα;
Ιωάννης Ξηρός
Ταξ|χος ε.α.
