Συνέντευξη Σαμαρά: τι δείχνει για τη χώρα σήμερα

Η τηλεοπτική συνέντευξη του Αντώνη Σαμαρά στον ΑΝΤ1 είχε ειδικό βάρος, όχι λόγω του προσώπου, αλλά επειδή άγγιξε τέσσερις κρίσιμους άξονες που αφορούν την καθημερινή αίσθηση των πολιτών για το πού βαδίζει η χώρα, εθνικά ζητήματα, κράτος δικαίου, πολιτική ταυτότητα της διακυβέρνησης και ρήξη εμπιστοσύνης κοινωνίας – πολιτικής.

Στα εθνικά, ο πρώην πρωθυπουργός περιέγραψε μια κατεύθυνση που θεωρεί υποχωρητική και πολιτικά επιζήμια, εντάσσοντάς την στη συνολική του διαφωνία με τις επιλογές της ηγεσίας. Η συνέντευξη καταγράφει ρητά ότι μίλησε «για όλους και για όλα» με έμφαση στα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό, καταδεικνύοντας μια υπαρκτή κοινωνική ανησυχία για την εξωτερική πολιτική και τη στάση της χώρας απέναντι στις προκλήσεις της Άγκυρας.

Στο πεδίο των θεσμών, η κριτική αφορούσε τον τρόπο άσκησης της εξουσίας και την ποιότητα της θεσμικής στάσης. Το μήνυμα είναι καθαρό, η εικόνα αλαζονείας ή απαξίωσης διαδικασιών ροκανίζει την εμπιστοσύνη στη δημοκρατική λειτουργία. Αυτή η διάσταση δεν είναι θέμα συμπάθειας ή αντιπάθειας προς πρόσωπα· είναι κρίσιμη για τη νομιμοποίηση των αποφάσεων και τη συνοχή της κοινωνίας.

Στην πολιτική ταυτότητα, ο Σαμαράς εξέφρασε τη διαφωνία του με τη μετάλλαξη της Νέας Δημοκρατίας υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, περιγράφοντάς την ως υβρίδιο ξένο προς τις ρίζες της παράταξης. Ανεξάρτητα από τη βαρύτητα της διατύπωσης, το ουσιαστικό ερώτημα για τον πολίτη είναι ποια κατεύθυνση υπηρετεί σήμερα η διακυβέρνηση, ποιοι εκφράζονται πολιτικά και πώς αυτό επηρεάζει τις δημόσιες πολιτικές στην οικονομία, στην κοινωνία και στην ασφάλεια.

Η πιο άμεση πλευρά για την κοινωνία ήταν τα Τέμπη. Ο Σαμαράς μίλησε για προσέγγιση «χωρίς ψυχή και χωρίς ήθος» απέναντι στις οικογένειες των θυμάτων, μια διατύπωση που αντικατοπτρίζει τη γενικότερη αίσθηση ατιμωρησίας. Για τους πολίτες, η διαχείριση αυτής της τραγωδίας συνοψίζει την αποτυχία του κράτους να αποδώσει δικαιοσύνη και να λειτουργήσει με διαφάνεια. Είναι το σημείο όπου η ηθική και η πολιτική συναντώνται, κι εκεί κρίνονται όλα.

Τέλος, η «ρήξη εμπιστοσύνης» που περιέγραψε δεν αφορά μόνο τους ψηφοφόρους της ΝΔ. Αφορά όλους όσοι βλέπουν μια απόσταση να μεγαλώνει ανάμεσα στο κράτος και τους πολίτες — στη λογοδοσία, στις υπηρεσίες, στις αποζημιώσεις, στην αίσθηση δικαίου. Η συνέντευξη λειτουργεί ως πολιτικός καθρέφτης αυτής της απόστασης και φωτίζει την ουσία της κρίσης, ότι η πολιτική απομακρύνεται από την κοινωνία και η κοινωνία παύει να πιστεύει πως μπορεί να αλλάξει κάτι.

Το ζητούμενο, λοιπόν, δεν είναι ο καυγάς κορυφής. Είναι αν οι επιλογές της διακυβέρνησης μπορούν να επανασυνδέσουν την πολιτική με τον εθνικό κορμό ή αν η χώρα συνεχίσει να πορεύεται χωρίς πυξίδα, με τους πολίτες να παρακολουθούν απλώς από απόσταση.