Το ύψιστο παράσημο της Δημοκρατίας της Σερβίας στον Πατριάρχη Μόσχας
Τη μέγιστη τιμή της χώρας του, το παράσημο της Σερβίας Α’ τάξεως, απένειμε στον Πατριάρχη Μόσχας και Πασών των Ρωσιών Κύριλλο, ο Αλεξάνταρ Βούτσιτς κατά τη διάρκεια τελετής που πραγματοποιήθηκε χθες, Πέμπτη, στην πατριαρχική και συνοδική κατοικία στην ιερά μονή του Αγίου Δανιήλ στη Μόσχα.
Απευθυνόμενος στον Προκαθήμενο της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας ο Σέρβος πρόεδρος που ταξίδεψε στη Μόσχα για τον σημερινό εορτασμό της Ημέρας της Νίκης, ανέφερε:
«Αποτελεί μεγάλη τιμή για εμένα και χαρά που Σας χαιρετώ εκ μέρους ολόκληρης της Σερβίας και προσωπικά Σας εκφράζω ευγνωμοσύνη για την εξαιρετική προσφορά Σας στην ανάπτυξη και την εδραίωση των φιλικών σχέσεων μεταξύ των ημετέρων αδελφών σλαβικών χωρών και ορθοδόξων λαών μας. Σας εκτιμούμε ως έγκριτο συνετό πνευματικό ηγέτη, ο οποίος υπερασπίζεται τις πνευματικές χριστιανικές αξίες και την ενότητα των ορθοδόξων λαών. Αυτές οι αξίες ανέκαθεν αποτελούν αδιασάλευτο θεμέλιο των σχέσεων μεταξύ της Σερβίας και της Ρωσίας και εγγύηση της διαφύλαξής μας ως εθνών και ως ορθοδόξων λαών στο μέλλον.
Σας εκτιμούμε ως ειλικρινή φίλο της Σερβίας, ο οποίος υψώνει τη φωνή του υπέρ των ιερών σεβασμάτων της, υπέρ του φιλήσυχου πληθυσμού του Κοσόβου και των Μετοχίων. Ευχές υπέρ υγείας Σας αναπέμπονται στους σερβικούς ναούς μας στο Κόσοβο, στο Βελιγράδι, στον περικαλλέστατο ναό του Αγίου Σάββα, ο οποίος ανέτειλε με το κάλλος του χάρη στην ανεκτίμητη συμπαράσταση της Ρωσίας».
Αντιφωνώντας, ο Αγιώτατος Πατριάρχης Μόσχας και Πασών των Ρωσσιών Κύριλλος τόνισε:
«Κάθε τιμητική διάκριση βεβαίως προκαλεί θετικά συναισθήματα. Όταν τούτο όμως γίνεται στο πλαίσιο αυτών των σχέσεων, που υφίστανται μεταξύ των ημετέρων χωρών και λαών, των ημετέρων Εκκλησιών, πρόκειται για κάτι περισσότερο από μια απλή τιμητική διάκριση.
Το γεγονός είναι ότι ο σερβικός και ο ρωσικός λαός παραμένουν συνδεδεμένοι με την ιστορία τους, με τον κοινό αγώνα και τη μία πίστη τους. Οι χώρες μας ουδέποτε πολέμησαν μεταξύ τους, ουδέποτε πρόδωσαν η μια την άλλη και τούτο αποτελεί μια αξιοθαύμαστη και μοναδική περίπτωση, εάν μιλήσουμε για το κοινό ευρωπαϊκό πλαίσιο.
Και σήμερα η Σερβία και η Ρωσία, παρ’ όλο που τις χωρίζουν οι γεωγραφικές αποστάσεις και τα λοιπά σύνορα, που ευρίσκονται σε αυτές τις εκτάσεις, διαφυλάσσουν την πνευματική και πολιτιστική τους ενότητα και εκείνο, το οποίο ίσως μπορεί να είναι πολύ σημαντικό, τη συναισθηματική ενότητα. Διότι μπορεί να συνειδητοποιούμε διανοητικά ότι ναι μεν, φαίνεται πως έχουμε πολλά κοινά, αλλά η καρδιά να μην ανταποκρίνεται. Εδώ όμως να που η καρδιά δεν σωπαίνει, ομιλεί και λέγει ότι πραγματικά πρόκειται για αδελφούς λαούς, για αδελφές Εκκλησίες και είναι πραγματική εκείνη η ενότητα, η οποία έχει αποδειχθεί από το σύνολο της ιστορίας των σχέσεων μεταξύ των χωρών μας. Και υπό αυτή την έννοια είναι η μοναδική περίπτωση, τουλάχιστον στις σχέσεις της Ρωσίας με άλλες χώρες».
